Wat doet een traumaregistratiemedewerker precies?
“Als traumaregistratiemedewerker bij het NAZW registreer je data van patiënten die na een ongeval binnen 48 uur op de spoedeisende hulp (SEH) belanden en worden opgenomen. Deze gegevens worden vastgelegd voor de Landelijke Traumaregistratie (LTR). We registreren data uit het HMC, HagaZiekenhuis, Alrijne Ziekenhuis, Groene Hart Ziekenhuis, LUMC en Reinier de Graaf Gasthuis. Deze informatie vormt de basis voor analyses en verbeteringen in de zorg.”
Wat voor soort data verzamel je?
“We werken altijd volgens de AVG-regels, waardoor de gegevens niet herleidbaar zijn naar individuele personen. Zodra een patiënt na een ongeval op de SEH binnenkomt, wordt deze op een werklijst geplaatst. Wij registreren algemene data zoals leeftijd, geslacht en de omstandigheden van het ongeval. Was het bijvoorbeeld een verkeersongeluk, een bedrijfsongeval of gebeurde het thuis? We gaan ook verder de details in: bijvoorbeeld of het een val van grote hoogte was of een fietsongeval.
Daarnaast kijken we naar de verwijzer: kwam de patiënt via de ambulance, zelf, of bijvoorbeeld via de huisarts? Als de patiënt met de ambulance is gekomen, registreren we ook de tijden en vitale parameters, evenals het moment van aankomst op de SEH, het vertrek en de opnameduur. Gedurende de hele opnameperiode blijven we data verzamelen, zoals of de patiënt geopereerd is, of er een CT-scan is gemaakt en of de patiënt ook op een intensive care opgenomen is geweest. Zo ontstaat er een gedetailleerd overzicht van de hele periode, vanaf ongeval tot en met ontslag uit het ziekenhuis.’’
Wat gebeurt er met deze gegevens?
“De data die wij registreren is van onschatbare waarde. Een belangrijk onderdeel is het vaststellen van de ernst van het letsel, wat gebeurt aan de hand van de ISS-score (Injury Severity Score). Deze score wordt bepaald door letselcodes toe te wijzen aan elk specifiek letsel, zoals schaafwonden, gebroken ribben, traumatische bloedingen in de hersenen etc. Het is hierbij essentieel dat wij de juiste letselcode koppelen aan het letsel, omdat dit de ernst van het trauma bepaalt.
Met deze data wordt onder andere gekeken of de ernstig gewonde patiënten aan het juiste ziekenhuis zijn gepresenteerd, zoals voorgeschreven in de normen. Ook kunnen we zien hoe lang patiënten gemiddeld op de SEH verblijven of opgenomen zijn. Dit soort inzichten helpen om de zorg in ziekenhuizen te verbeteren. De data wordt zowel regionaal als landelijk gebruikt en vergeleken en er worden beleidsbeslissingen op gebaseerd. Daarnaast wordt de data ingezet voor wetenschappelijk onderzoek om de zorg verder te optimaliseren.”
Wat vind je het leukst aan je werk?
“Wat ik zo leuk vind aan dit werk, is dat ik mijn medische kennis kan combineren met het leveren van goede kwaliteit van data. Ik ben opgeleid als oefentherapeut en heb een paramedische HBO-opleiding gevolgd. Na jaren in een eigen praktijk te hebben gewerkt, kwam ik bij het toenmalige AZL terecht op de afdeling reumatologie en later chirurgie, voor dataverzameling voor wetenschappelijk onderzoek. Tijdens de coronaperiode raakte ik betrokken bij de traumaregistratie en dat fascineerde me meteen.
Ik vind het geweldig om in een vast team te werken dat continu de kwaliteit van de registratie verbetert. In het verleden deden mensen van verschillende afdelingen binnen het ziekenhuis en verschillend opleidingsniveau de registraties, wat het lastig maakte om consistentie te waarborgen. Nu hebben we een toegewijd team van registratiemedewerkers, waardoor we sneller en nauwkeuriger kunnen werken. We hebben dan ook als eerste regio in Nederland de Traumaregistratie van 2023 voltooid, iets waar we ontzettend trots op zijn.”
Kun je een voorbeeld geven van samenwerking met een traumachirurg of collega’s binnen het team?
“Wanneer we complexe letsels tegenkomen, zoals een pneumothorax (klaplong) en niet zeker weten welke letselcode we moeten toekennen, overleggen we met de behandelend arts. Dit kan namelijk het verschil maken tussen het coderen als een gewoon trauma of als een ernstig trauma en dat is essentieel voor de registratie. Bij meer dan 50% longcollaps bijvoorbeeld wordt het letsel meteen als ernstig aangemerkt en dat moet natuurlijk goed geregistreerd worden.
Daarnaast krijgen we ook regelmatig onderwijs van de traumachirurgen. Hoewel we geen artsen zijn, is het belangrijk om de achtergrond van bepaalde letsels goed te begrijpen. Steek- en schotwonden bijvoorbeeld komen niet vaak voor, maar als we er mee te maken krijgen, is het waardevol om te weten wat voor bijzonder letsel dit kan opleveren.
Ook binnen ons team overleggen we veel, vooral bij bijzondere gevallen of als de informatie die we hebben niet helemaal duidelijk is. We leren van elkaar en dat maakt het werk niet alleen uitdagend, maar ook heel boeiend. Samen met de datamanager zorgen we ervoor dat alle gegevens nauwkeurig worden vastgelegd en dat fouten worden voorkomen. Uiteindelijk zorgen we ervoor dat de data op de juiste manier in het landelijke DHD-systeem terechtkomt.”
